Adiós Cariño

Mijn laatste weekend in Palma zit erop, langzamerhand worden mijn vriezer en koelkast steeds leger en vieze theedoeken worden na gebruik weggegooid. Over een aantal dagen vlieg ik terug naar Nederland na 6 geweldige maanden Mallorca. Veel gedaan, veel geleerd en vooral veel geluierd. Donderdag staat er nog één tentamen op het programma en verder staat de rest van de week in het teken van de laatste studieloodjes en proberen om 6 maanden Mallorca in 23 kilo te proppen.

Het boek gaat bijna dicht, de laatste zonnestraaltjes probeer ik met alle macht mee te pakken en vrijdagavond staat het afscheidsdiner en het afscheidsfeest op ons te wachten. Onwerkelijk. Ik kan me de dag dat ik vertrok uit Nederland als de dag van gisteren herinneren. Ook de laatste week in Nederland in september kan ik me zo weer voor de geest halen. De hele week was ik rusteloos en gespannen.. Tientallen briefjes en lijstjes met wat ik mee moest nemen, en dan het idee dat ik in Spanje aan zou komen en nog niet eens een vast woonadres zou hebben maakte het er niet echt makkelijker op. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik was absoluut niet te genieten. De dag van vertrek was eng. Van papa en Maureen had ik al eerder afscheid genomen, mama ging met mij mee naar het vliegveld. Eenmaal daar aangekomen vielen de zenuwen wel mee. We waren op tijd, mijn bagage was ingecheckt en we zaten met z’n tweeën aan een lunch die voelde als een Galgenmaal. En toen was het moment daar dat ik moest boarden. Het afscheid verliep allemaal vrij soepel, geen gedoe, gewoon lekker stoïcijns zoals we dat het liefst afhandelen. Toen ik eenmaal op de trap stond om het vliegtuig in te gaan kwam het besef pas echt. Ik ga weg. Niet voor 2 weekjes, of voor 1.5 maand naar Londen, maar 6 hele maanden naar een land waarvan ik de taal nog niet spreek en waar ik helemaal niemand ken. Slik. In het vliegtuig babbel je gezellig met de laatste vakantiegangers. “Goh, ga jij helemaal alleen op vakantie?”, eh nee mevrouw.. ik blijf iets langer dan 2 weken.. En terwijl deze vakantiegangers al met hun hoofd bij de zon zaten zat ik vooral in de stress.. Hoe gaat het allemaal lopen, hoe kom ik naar die residentie en waar in godsnaam moet ik na de eerste week gaan slapen?! Ik zag mezelf al als een soort dakloze in een kartonnen doos ergens op de hoek van de straat liggen.. die onzekerheid vind ik verre van prettig. De leiding uit handen geven en “vertrouwen” op de situatie. Ja, toedeloe.

Bij aankomst had ik geluk.. De taxichauffeuse bleek een Engelse te zijn, getrouwd met een Spanjaard en daarom woonachtig op het eiland. Godzijdank iemand die Engels sprak. Zij heeft me netjes bij de residentie afgezet en ze gaf me de eerste tips mee met dingen op het eiland die ik écht moest zien. Toen ik eenmaal in de residentie was en mijn koffertje uit had gepakt viel de spanning een beetje van me af. Op mijn bureau in de kamer stonden de leuke kaartjes die ik voor vertrek van een aantal van jullie had gekregen. In ieder geval een beetje een gevoel van huiselijkheid en een vertrouwde omgeving. Na een vliegreis van 2 uur en heel wat hersenactiviteit rammelde mijn maag om 18.00u. Eerste puntje van aanpassing kwam ik toen tegen, het eten staat om 20u voor jullie klaar. WAT?! Geen supermarkt, geen kantine op de campus, nada niente. Ik kon net een flesje water kopen. Lucky me. Ik ben maar een dutje gaan doen om het hongergevoel te verdoezelen. Ik werd wakker en het was 19.30u. Perfect, korte broek aan en gauw de eetzaal in.

Dat dit allemaal al 6 maanden geleden is gebeurd kan ik me amper voorstellen. De tijd is voorbij gevlogen. Van de eerste mensen hebben we afgelopen week al afscheid genomen en aankomend weekend, wanneer ik vertrek, vertrekt het grootste deel van de groep. Een enkeling blijft nog een paar weekjes langer hangen en vertrekken eind februari. De Duitsers werken met semesters en hebben de komende weken nog vakantie, dus zij hebben alle tijd nog iets langer te blijven. Helaas ben ik al gestart met mijn vakken in Nederland. Afgelopen week is het 3e kwartiel begonnen en we hebben een aantal van die veel te fanatieke docenten. Dat wordt dus aanpoten dit kwartiel, mijn allerlaatste vakken op de UT.

Ik geniet nog even van mijn laatste flesjes wijn hier, en elke gelegenheid om maar uit te gaan grijpen we nu aan. Afgelopen weekend heb ik zo’n beetje compleet doorgebracht op de Schnitzelstraße bij het Duitse uitgaansparadijs op het eiland, Bierkönig. Gezelligheid met de Duitse gepensioneerden en de vele Duitse wielrennerploegen. Der Alte Dessauer, Lotusblume, Rut sin de Rose, Viva Colonia, ik zing ze tegenwoordig allemaal mee. Dat in combinatie met wat Radler (bier met sprite) maakt dit Duitse decor best wel vermakelijk. En terwijl de jeugd op de grond staat te dansen, klimmen de oudjes op de podia en tafels. Daar kan écht alles. En mijn Duits wordt er stukken beter door! Dus twee vliegen in één klap. We hebben ook nog even bezoek gehad van de Prins Carnaval van Arenal. Een voltallige Raad van Elf, een hoop steken en van die maffe hoedjes maakten het dit weekend extra speciaal. Vorig weekend was ik ook al geweest, toen met nog een grotere groep Duitse studenten, maar toen was het een stuk rustiger.

En terwijl je langzaam bezig bent met het opruimen van het huis en bijna dagelijks contact hebt met de makelaar om het appartement weer over te dragen gebeurde waar ik al die 6 maanden bang voor ben geweest. De aardlek ging erdoor. Niet dat dit nou zo’n ramp is, maar de Spaanse service is net zo lui als de rest van het land. Na wat experimentjes bleek het probleem bij de boiler te liggen. De makelaar adviseerde me om de elektriciteit van de boiler af te halen zodat ik mijn kookplaat, oven en magnetron wel weer kon gebruiken. Dus dat heb ik gedaan, één nadeel.. geen warm water. En dat nu al anderhalve week niet! Dus Laura staat elke morgen zingend onder een koude kraan, heel comfortabel en het is elke ochtend weer een genot om uit mijn bed te stappen en de badkamer in te lopen.. Niet dus. Vandaag komt er EIN-DE-LIJK een monteur langs, hopelijk lost hij het probleem meteen op, dan kan ik weer een keertje gewoon douchen.

Ik word hier dus lekker bezig gehouden, met hele leuke dingen, maar helaas ook met dingetjes zoals mijn koude douche elke morgen. En ondanks ik klaar ben met die Spaanse laksheid wil ik eigenlijk nog niet naar huis. We hebben het nu zo leuk met z’n allen. Elke dag feest, tussendoor maak je een examen en de zon lacht je (bijna) elke ochtend vriendelijk toe. Maar ja, aan al het moois komt een einde. Deze deur gaat nu dicht, maar waarschijnlijk wordt er ergens anders wel weer een raam open gezet waar ik van kan profiteren. En als dat niet zo is dan ga ik zelf wel op zoek naar iets nieuws.


Lieve allemaal, dit is ook het einde van deze blog. Het schrijven is een echt onderdeel geworden van deze periode in Spanje en loopt als een rode draad door mijn maanden hier op Mallorca. Ik ga het missen, het was iets waar ook ik mij elke keer weer op verheugde. Dingen die ik Nederland nooit zou meemaken heb ik hier gezien, en wat is er dan nog leuker om dat ook met jullie te delen?! Ik ga in ieder geval een album maken waarin ik mijn foto’s, eigenaardigheden, kaartjes, blogjes en spreuken van Mallorca 2012/2013 samenvoeg. Een boek dat de sfeer van deze reis en van het eiland uitademt en dat je telkens even mee terug neemt naar de goede herinneringen die ik aan deze 6 maanden heb. Het was me een waar genoegen en wellicht tot een andere blog!

Liefs, Laura


"Una vida sencilla, un tiempo bueno y una natura maravillosa. La perla de España, donde el sol lucirá siempre y la luna estará llena. Dondé la gente es muy agradable y la comida rica. Las estrellitas vigilan por el cielo y guardar la isla como un bebé precioso. Esa es la isla bonita, la isla de Mallorca. Voy a extrañarte!"