Een gewone dag in Palma

Weer een week om. Ik heb me op mijn bank genesteld met een goed glas rode wijn, kerstmuziek en een Nederlands boek en ik probeer me te herinneren wat ik deze week allemaal heb meegemaakt. Ik weet wel dat dit Nederlandse boek, wat ik een week geleden heb geleend van de Hengelose bibliotheek, al uit is. Een literaire thriller, wel een hoog ‘Goeden Tijden, Slechte Tijden’ niveau, maar ach, best vermakelijk. Ik merk dat ik weinig meer heb te vertellen. Mijn leventje hier gaat z’n gang en dagen vliegen voorbij. En terwijl Frank Sinatra me toezingt over ‘Have yourself a merry little Christmas’ herinner ik mezelf er opeens weer aan dat we de tweede Advent ook al hebben gehad. In mijn linker ooghoek zie ik een Italiaanse Pandoro staan, een soort kerstcake uit Verona dat ook hier in Spanje veel gegeten wordt. Als je dit onderdompelt in custard, het even in de oven zet en er vervolgens een bolletje ijs bij serveert heb je een waar kerstdessert, geleerd van mijn Italiaanse vrienden uit Londen. Volgens Maxine, mijn Italiaanse vriendinnetje hier in Palma, is dit één van de traditionele Italiaanse kerstgerechten. De wijn, die speciaal door mijn Spaanse docente werd aangeraden, is een Ribera del Duero, een streek waar de rivier de Duero ervoor zorgt dat de druiven een speciaal karakter krijgen. Hij smaakt inderdaad goed, maar of deze nou zoveel beter is dan mijn standaard flesje ‘El Coto’ vraag ik me af.. Misschien moet ik mezelf nog maar een glaasje inschenken omdat te kunnen beoordelen. Dinsdagavond, moet kunnen..

Het is vandaag 11 december, ik mis dus nu officieel de verjaardag van oma’tje. Dus vanaf de vreselijk luie positie die ik in heb genomen op mijn bankje wens ik je nogmaals een hele fijne verjaardag en nog een prettige avond toe. Uiteraard heb ik oma wel gebeld hoor, zoals het een goede kleindochter betaamt. Het cadeau neemt de Kerstman met zich mee, dus dat zal je 2e Kerstdag wel kunnen verwachten. 11 december betekent ook dat ik over 11 dagen alweer naar huis kom. Ik ben inmiddels al ingecheckt voor mijn vlucht, ik hoef alleen nog maar mijn koffer te pakken en te wachten totdat het 22 december is en dan kan ik weer naar Nederland. Gelukkig ga ik in de tussentijd nog een hoop leuke dingen doen. Ik heb heel wat kerstborrels en kerstdiners in de komende anderhalve week en ik ben bang dat ik feestjurken te kort kom, wat natuurlijk indirect leidt tot extra winkeltijd. Verder ga ik volgend weekend met de Duitse meisjes naar Cap de Formentor, hier ook wel Het einde van de Wereld genoemd. Deze Cap is het noordelijkste puntje van het eiland en niet bereikbaar met bus of trein. De toeristen zijn weg en waarschijnlijk is dit prachtig stukje natuurschoon eindelijk weer toegankelijk zonder 3 rijen dik te moeten staan om van het uitzicht te kunnen genieten wat je daar hebt. Op onze terugweg maken we nog even een tussenstop bij Sa Calobra, ook hier is het uitzicht geweldig heb ik gehoord. Daarnaast heb ik nog een dinertje tegoed van dezelfde Duitse meisjes voor mijn verjaardag. We gaan volgende week samen tapas eten bij één van de beste tapas barretjes in de stad, aldus de locals. Ik ben heel benieuwd en het is een mooie afsluiter van Mallorca 2012, zodat we Mallorca 2013 met frisse tegenzin tegemoet kunnen gaan in januari.

Niet geheel onbelangrijk om te vermelden is dat ik mijn 2e Spaanse examen heb gehaald en daarmee ook mijn studiepunten en mijn diploma voor B1 niveau heb. Al dat gezwoeg van vorige week is dus niet voor niets geweest, ook al was ik verre van tevreden met mijn mondelinge examen. Een weekje Nederland als voorbereiding op je mondeling Spaans is niet ideaal. Je vergeet woorden, klanken, je tong struikelt over de uitspraken en een kleine ‘blackout’ kwam daardoor natuurlijk weer meteen de kop opsteken. Ik moest een betoog houden over waarom het slecht is om lang naar de televisie te kijken.. Ik heb geen idee, ik doe het namelijk zelf ook.. dus dat was probleem nummer 1, ik had totaal geen raakvlak met het onderwerp. Nadat ik wat creatieve onzin op papier had kunnen zetten, ja, we mochten ons dan nog wel 5 minuutjes voorbereiden, bedankt voor dit privilege.., moest ik eens eventjes gaan vertellen over het slechte monster met de beeldbuis.. Tja, vierkante ogen, hoe vertaal je dat in godsnaam in het Spaans?! Goede vraag, ik had geen idee.. Ook mijn oranje vriend, mijn Nederlands-Spaanse woordenboek wist hier helaas geen raad mee. En dat is het moment waarop je de juiste werkwoordsvormen vergeet en dat je alleen nog maar ‘Yo creo que’ (ik geloof dat..) kan uitkramen, terwijl er ook zoiets bestaat als ‘Ik denk dat’, ‘In mijn opinie’, ‘Ik vind dat’.. etc. Helaas was ik mijn tong verloren en kwam ik niet meer op deze uiterst gevorderde uitspraken.. Dat ik mijn schriftelijke examen Spaans gehaald had wist ik wel, maar ik heb nog wel wat peentjes lopen zweten over dat mondelinge examen van mij. Maar goed, eind goed, al goed. Uiteindelijk had ik dan toch nog een 7.1, niet bijzonder goed, maar meer dan ruim voldoende hier in Spanje. Helaas kan ik mijn Spaanse cursus niet voortzetten, die Spanjaarden troggelen je een belachelijk bedrag af voor zo’n cursusje, dus tegenwoordig praat ik tegen mijn computer met mijn virtuele taalcursus mét spraakherkenning. Heel classy. Het doet me een beetje denken aan kleine Maureen die met haar knieën op de grote bureaustoel zit in onze oranje Jip en Janneke speelkamer. Freddy Fish wilde duidelijk niet meewerken, dus schreeuwend tegen het beeldscherm probeerde ze deze achteloze vis in een computerspelletje toch duidelijk te maken wat er nou precies gedaan moest worden. Klein verschil, Maureen was toen 6, ik ben 22 en ik doe het nog steeds. Gelukkig woon ik op mezelf en heb ik geen huisgenoten, die hadden me afgeschilderd als constant bezopen of gewoon compleet gestoord. Ik weet wel beter… denk ik.

En helaas ben ik vandaag weer tegen het cultuurverschil aangelopen met mijn vriendelijke Spaanse groepsgenoot, of beter gezegd, ex-groepsgenoot. Want jezelf in een groep planten, vervolgens 5 weken van de aardbodem verdwijnen en dan 1 week voor de deadline weer uit de as herrijzen is niet oké voor Nederlandse begrippen. Spanjaarden zijn in dat geval net Italianen.. Er wordt een mea culpa op je afgevuurd en een paar puppyogen opgezet, maar helaas.. dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Dat hij meer dan de helft van het werk had gemist had volgens hem geen enkel gevolg voor ons project, hij zou gewoon iets harder zijn best doen in de aankomende week.. Uhuh, eerst zien, dan geloven. En inderdaad, zijn werk had ie natuurlijk weer eens niet af vanmiddag en de afspraak die we hadden gepland voor na het college duurde volgens hem 15 minuutjes.. Daarna moest ie toch echt weg, want ja, ik moet werken.. Uiterst legitieme reden om je verplichte projecten van de universiteit maar op de laatste plaats op je ‘to do lijstje’ te zetten. NOT. Dus van die beste man hebben we vanmiddag maar snel afscheid genomen. Ik doe graag een beetje extra werk omdat soort types ver buiten mijn werkgebied te houden. Gelukkig dachten mijn Duitse teamgenootjes daar ook zo over, dus daar zijn we mooi van af. Helaas voor hem geen ‘no pasa nada, zand erover’ mentaliteit, in onze groep wordt wél gewerkt.

Dus hier zit ik dan op mijn bank, met een goed glas rode wijn en mijn Nederlandse boek. Deel 1 van zijn werk heb ik vanmiddag gemaakt, deel 2 volgt morgen. Maar het is nu tijd voor een beetje quality time. En terwijl Frank Sintara zijn huiskamerconcert voortzet met ‘Silent Night’ begin ik aan mijn tweede boek dat ik heb geleend van de bieb, hopelijk heeft deze iets meer inhoud. Ik hoop dat de combinatie van wijn en wat training voor mijn ogen mij snel slaperig maakt, want morgen is het weer vroeg dag. Dus voor nu lieve kijkbuiskindertjes, oogjes dicht en snaveltjes toe. Sweet dreams en tot volgende week!

Laura