Christmas Calling!

Weer een week voorbij, mijn koffer staat al klaar (ingepakt en al) en over 4 daagjes mag ik weer naar huis! Nu ik het kerstgevoel dan toch eindelijk te pakken krijg, de geurkaarsjes ook bij mij in huis branden ’s avonds en ik de flessen koud water liever inruil voor een kopje Winterthee op de bank in mijn nieuwe dikke vest, ben ik klaar om weer naar huis te komen. iTunes heeft tegenwoordig een afspeellijst die ‘Kerst’ heet waarin ik alle kerstliedjes die ik op mijn computer heb staan. 3 uur lang hoor ik een medley van Frank Sinatra, Mariah Carey, André Rieu, Andrea Bocelli en King College Koor. Dat samen met brandende kaarsjes en mijn kille appartement maakt toch een kerstgevoel in mij los. En dat terwijl ik zondag nog op het strand zat, dit keer niet ingepakt in dikke jas om mijzelf te weren tegen de frisse wind, maar in bikini!

Zondagochtend deed ik mijn luiken en ramen open en zoals elke ochtend gaf ik de frisse ochtendwind de ruimte om mijn huisje binnen te stromen. Bij het openen van mijn luiken zag ik een strakblauwe lucht, maar goed, dat is hier niet echt bijzonder. Sinds ik eind november uit Nederland ben gekomen hebben we geloof ik nog geen dag slecht weer gehad. Elke dag schijnt de zon en is de lucht nagenoeg kraakhelder. Maar die bewuste zondag was het niet de koude lucht die mij tegemoet kwam, maar een vriendelijk, warm briesje. Ik was niet de enige die het was opgevallen en al gauw gonsde Facebook van de berichten van de andere uitwisselingsstudenten over het heerlijke weer en of het een ‘Día de la Playa’ zou worden. Nou, zeker wel! Onderweg naar het strand kwam ik mijn Duitse vriendinnetjes tegen die ook op weg waren. Eenmaal daar aangekomen zat de helft van Erasmusstudenten er al. Heel bijzonder om een strand mee te maken met alleen maar Blonde mensen. Voor Spanjaarden was 22 graden absoluut te koud om naar het strand te gaan, maar voor die gekke Duitsers, Amerikanen, Britten en Nederlanders was dit natuurlijk gewoon een zomertemperatuur. Een zomertemperatuur op 16 december, heel onwerkelijk. Een paar waaghalzen zijn zelfs nog het water ingegaan, dit aantrekkelijke aanbod heb ik toch maar aan mijn neus voorbij laten gaan. Ontzettend bruin ben ik er niet van geworden, maar het was lekker om even weer de luxe te hebben om met je strandtasje, op je slippertjes naar het strand te gaan.

Ja, dat was toch wel één van de hoogtepunten van de week. Vrijdagavond was er ook één, het kerstdiner en tevens residentie reünie. Zoals jullie je nog wel zullen herinneren heb ik de eerste week van mijn verblijf op Mallorca in een residentie gebivakkeerd omdat ik nog geen appartement had gevonden. Samen met de mensen die daar op dat moment ook waren hebben we hele gezellige avondjes gehad op het dakterras. Flesjes wijn en conservatieve Amerikanen stangen met vragen over Obama, abortus en het homohuwelijk. Met deze mensen hebben we afgelopen vrijdag een diner gehad in het huis van de andere twee Nederlandse studenten die hier ook op Mallorca zijn. De avond begon op z’n Nederlands, de rest kwam pas later, dus ik heb voor het eerst in maanden weer een stokbroodje met pindasaus gehad. Hemels kan ik je vertellen! En samen hebben we gezellig naar Flappie geluisterd en wat Nederlandse TV gekeken vanaf een fatsoenlijke internetverbinding die ik dus niet heb in mijn woning. Later kwam de resterende helft. Een pasta met kip in rode pesto, een Apple crumble en daarna nog Glühwein, het was een zeer geslaagde avond. In februari hebben we weer een kerstdiner, dit keer vieren we de kerstperiode van de andere helft van deze residentiegroep. Zij komen uit Servië en Macedonië en zijn Orthodox, en zij hebben natuurlijk een andere kalender. Dus in februari is het alweer kerst, hoe leuk is dat?!

Verder ben ik gisteren naar het Einde van de Wereld geweest, oftewel Cap de Formentor. 4 Vrouwen, 1 auto en maar rondcrossen met dat VW golfje. Eén meisje komt uit Frankfurt en heeft heel wat rijervaring, zij navigeerde ons door de vele haarspeldbochten in het Tramuntana gebergte en ik zat er naast, want ik kan kaart lezen! We hebben ontzettend mooie dingen gezien, ik ben geen natuurliefhebber, maar ik moet eerlijk zeggen dat dit heel erg indrukwekkend was. De foto’s die ik heb gemaakt staan ook op deze site.

De eerste stop die we maakten gaf een panorama van de gigantische kliffen en rotspartijen aan de Noordkant en de baai van Alcúdia en Port de Pollença aan de Zuidkant. Een vliegtuig van AirBerlin vloog over ons heen en ineens realiseerde ik me dat Cap de Formentor het eerste puntje van het eiland is wat je ziet als je vanuit Nederland/Duitsland naar Mallorca vliegt. Vanaf daar vlieg je richting het westen over de rest van het Tramuntana gebergte om vervolgens bij Andratx de hoek om te piepen en de baai van Palma in te vliegen. Samen met nog 5 andere toeristen waren we de enigen die dit stukje Mallorca op dat moment bezochten. Het was er muisstil, alleen het geruis van de golven die op de kliffen braken hoorde je. Geen sirenes, geen toeterende automobilisten, geen schreeuwende zwervers en geen stank. Een oase van rust en sereniteit. Een gezonde, zilte bries blies onze slaperige kopjes wakker en de wereld leek voor een moment stil te staan. Betoverend. Vanaf deze eerste plek zijn we 20km verder gereden naar het uiterste puntje van het eiland, de klif met de vuurtoren, dit leverde prachtige uitzichten op. Vanaf de hoge klif waar we op stonden keken we uit op de Middellandse Zee die tot aan de horizon reikte. Een zeiljacht, een stipje in de grote oceaan, verbrak de marmerachtige aanblik die het golvende water heeft. De oranje fok was vanaf het eiland te herkennen. En terwijl de andere meisjes achter een rode kater aan zaten heb ik een tijdje in een soort lotushouding op een rots gezeten en voor me uit gestaard. Dít was waar ik al die tijd naar heb gezocht op Mallorca, de rust waarvoor ik naar Spanje ben gekomen. En in plaats van die rust leek mijn leven alleen maar hectischer te worden door die chaotische Spanjaarden. Maar ik heb het nu toch gevonden, en voordat ik naar huis ga in Februari kom ik zeker nog een keer terug naar deze plek om van die rust te genieten. Nu snap ik waarom Corrie, mijn opleidingscoördinator en groot natuurfan, naar Mallorca gaat voor haar vakanties. In mijn ogen stond Mallorca bekend om de vele Duitsers, Palma, massatoerisme en Bierkönig. Maar ze had gelijk, het eiland bezit zoveel meer dan dat, de natuur is ongekend.

Vanaf Cap de Formentor zijn we vervolgens teruggereden naar Pollença en vanaf daar het westen van het gebergte ingereden. We reden nog geen 500 meter op deze weg toen een man ons gebaarde snelheid te minderen en te stoppen, dus dat deden we. Toen we de bocht doorkwamen zagen we waarom. Een herder probeerde z’n schaapjes te laten oversteken en aan de rechterkant van de weg te houden. Een aantal van de schapen hadden hier lak aan en bleven triomfantelijk midden op de weg lopen. Het was een soort levende kerststal, alleen zonder het kribje en de drie Koningen. Ik bleef me erover verbazen dat dit, loslopende schapen, geiten, bokken, nog écht voorkomt. Laten we eerlijk zijn, de laatste keer dat ik in de bergen ben geweest was bij het passeren van de Fernpaβ op weg naar Italië. Recht zo die gaat en er zo snel mogelijk voorbij sjezen, dus echt veel ervaring met dit landschap heb ik niet, maar ik had niet gedacht dat hier nog zoveel wilde, loslopende dieren zouden lopen. Ik ken alleen maar schaapjes in de wei en geiten en bokken bij de kinderboerderij. Bijzonder om ze los te zien lopen en gek dat ik me daar zó druk over kan maken..

Na deze schapenkwestie zijn we doorgereden naar het dorpje Lluc. Een klein, echt Mallorquin slaapstadje dat bekend staat om het grote, bewoonde klooster dat hier staat. Er zijn hier nog heel veel nonnen en daar moet onderdak voor worden geregeld, dus in dit stadje, wat niet meer is dan het klooster en 4 huizen, wordt dit gerealiseerd. Helaas werd het klooster gerenoveerd en konden we verder weinig zien, dus vanaf dit kleine dorpje hebben we de snelle route genomen naar de bewoonde wereld omdat het al laat en donker begon te worden. Aan de voet van de berg waar Lluc op ligt, ligt de stad Inca. Inca stelt niet zo heel veel voor, maar is na Palma en Manacor de derde stad van het eiland. Vanaf Inca zijn we eigenlijk in één streep doorgereden naar Palma, dit keer over de goed onderhouden snelweg. Na een dag lang zonder radio en telefoonverbinding kwamen we langzaam weer terug in het drukke Mallorca en deden de radio en telefoons het allemaal weer. Godzijdank. Met 250km op de teller hebben we de auto vervolgens weer ingeleverd op het vliegveld en zijn we met onze goede oude vriend, de bus, naar huis teruggereden. Een geslaagde dag!

En wat mij betreft is het dus nu tijd om naar huis te gaan. Gisteren op het vliegveld was het heel verleidelijk om naar het vertrekschema van de vluchten te kijken om te zien of er eentje bij zat die mij in de buurt van huis zou kunnen afzetten. Maar ik moet nog even volhouden! Morgen heb ik mijn verjaardags- en afsluitingsdiner nog dat ik van de meisjes krijg aangeboden, dus dat is zeker nog leuk! En verder ben ik met de huishoudelijke verplichtingen bezig die bij 2 weken vakantie komen kijken, het mindere werk. Er moet gewassen worden, het huis moet een beetje toonbaar worden achtergelaten en ik moet afstoffen, zucht.. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan afstoffen. Afstoffen en een perfectionistisch brein gaan namelijk niet samen. Het is nooit goed genoeg en ik zie altijd nog wel wát liggen. Heel frustrerend. Maar goed, het moet even gedaan worden, het is voor een goed doel.

Deze reis naar Nederland, waarin ik al één koffer mee terug neem, voelt alsof ik dit hoofdstuk in Mallorca al half afsluit. Mijn kast ziet er, na het uitruimen van mijn zomerspullen, akelig leeg uit. De helft van de schoenen gaat mee terug, de bikini’s zijn ingepakt en de gekleurde broeken en het witte colbert zijn ook weg. Aan het einde van deze week ga ik mijn makelaar mailen over mijn definitieve vertrekdatum zodat we alles kunnen regelen met de sleuteloverdracht en de borg. Gek. Ik heb zo lang naar deze uitwisselingsperiode uitgekeken en langzaam besef ik dat deze er inmiddels bijna weer opzit. Aan het einde van deze week gaan ook de eerste uitwisselingsstudenten voorgoed weg. De Amerikanen hebben hun 5 maanden er al opzitten en zullen dus met Kerst terugkeren naar de V.S. en niet meer terugkomen. Jammer, want team Amerika/Noord Europa valt dus uit elkaar. Maar ja, ik weet wel dat ik 5 adressen heb in Amerika die ik kan bezoeken als ik ooit in de buurt ben. Iowa, NYC, L.A., Colorado en Wisconsin. Dat maakt deze uitwisselingsperiode zo ontzettend leuk!

Lieve allemaal, dit was mijn laatste blog voor de Kerst. De meesten van jullie zie ik de komende week terug, daar verheug ik me op! Voor alle anderen, happy, happy Christmas! Ik spreek jullie allemaal voor Oud & Nieuw weer!

Liefs,
Laura

Btw, Sylvia, ik heb nog een fles Crema di Limoncello in mijn koffer gestopt, die kwam ik gisteren bij de Lidl tegen! Ik weet niet of je inmiddels als een Nederlands Lidl filiaal hebt gevonden waar ze die flessen ook verkopen, maar ik zag ‘m staan, dus de fles komt mee naar Nederland!