Het Begin van het Einde.

26 januari, een goede maand later dan ik had beloofd, maar hier is dan eindelijk mijn nieuwe verslag. Het einde van 2012 en het begin van 2013 waren turbulent en liepen vloeiend in elkaar over, nu ik weer tijd heb om een beetje adem te halen en weer eens op mijn horloge te kijken blijkt de tijd weggevlogen te zijn en zitten we al op 26 januari vandaag. Inmiddels heb ik ook mijn derde trip naar Nederland er alweer opzitten en is daarmee het startsignaal gegeven voor de minst leuke drie weken van mijn Erasmusperiode in Palma, de tentamenweken. De laatste keer was het afscheid moeilijker dan ik had gedacht, niet vanwege het achterlaten van familie, maar vanwege het feit dat ik terugga naar een slapend eiland waar ik mezelf 3 weken lang op ga sluiten in mijn huisje voordat ik weer naar huis mag. En inderdaad, echt gezellig is het niet.

Maar deze drie weken zijn ook het begin van het einde, het einde van mijn Erasmus en hiermee sluit ik mijn buitenlandse periode af die in totaal 7.5 maanden heeft geduurd. Eerst 6 weken Engeland, gevolgd door een intermezzo in Nederland en toen door naar Spanje. Niet alleen duidt dit het einde van mijn buitenlandse periode aan, het einde van mijn bachelorfase van de studie komt ook in zicht. Over minder dan 5 maanden hoop ik mijn bacheloropdracht te voltooien en in september te beginnen aan een nieuw avontuur.

Het is tijd om de balans op te maken. Wat heeft mijn Erasmus periode mij opgeleverd? Was het net zo leuk als ik verwacht had? Nou, het is heel anders gelopen dan ik me had voorgesteld, maar mijn periode hier in Spanje heeft me wakker geschud en heeft me meer opgeleverd dan ik in september had durven dromen.

Door mijn comfortabele rooster en de Spaanse nazomer zijn mijn eerste maanden op het eiland meer vakantie geweest dan iets anders. Elke dag naar een ander strand, boekje mee, handdoek onder de arm, slippertjes aan en gaan met de banaan. Het was een komen en gaan van vliegtuigen en het eiland leefde door de vele toeristen die hier nog een aantal dagen kwamen nazomeren. ’s Avonds lekker borrelen op de terrasjes omdat een jas in oktober nog niet nodig was. Straatmuzikanten, acts en souvenirmarktjes die Plaza Mayor gezellig maakten. De eerste paar maanden Mallorca waren geweldig. Een tijd om tot rust te komen, een tijd om eens te blijven staan in plaats van verder te rennen.

Vanaf november werd het eiland stiller. De toeristen vertrokken, marktjes verdwenen en restaurants en hotels sloten hun deuren. De mensen gaan in winterslaap en de reality check kwam. Wat ik de eerste 2 maanden heb gezien was Mallorca niet. De eerste twee maanden werd er een circus opgevoerd om de vele toeristen een beetje te vermaken. In november verdween ook mijn geïdealiseerde beeld van Spaanse gezelligheid en de avonden werden minder zwoel. Ineens ging ik de negatieve trekjes herkennen van de Spanjaarden. Dat altijd maar te laat zijn en je afspraken niet nakomen is niet zo’n probleem wanneer je zelf 2 maanden vakantie viert, maar wanneer het werk dan écht begint wordt het steeds vervelender. De verschillen tussen Spanje en Nederland worden duidelijk zichtbaar en het gouden randje aan het Spaanse klimaat verschroeit langzamerhand. Mensen keren terug naar huis en de straten worden verlaten.

Ondanks dat vanaf november het op straat rustiger werd en het eiland saaier begon te worden heeft mij deze “winterperiode” wel een mooie gelegenheid geboden om eens goed na te denken over wat ik nu écht wil met mijzelf, mijn leven, mijn studie en mijn sociale kring. Het kaf scheidt zich van het koren op alle gebieden. Je leert op jezelf te vertrouwen en je leert jezelf te redden in situaties wanneer er geen familie om je heen staat om een duwtje in de goede richting te geven. Ik sta aan de vooravond van belangrijke keuzes die gemaakt zullen moeten worden en de maanden november en december op Mallorca hebben me alle vrijheid geboden om dat eens goed uit te gaan zoeken en erover na te denken. Wat wil ik nou met mijn studie en waar ga ik mezelf vestigen na mijn studietijd? Wellicht zullen mensen denken dat ik een beetje op de zaken vooruitloop, maar zoals jullie weten heb ik graag een plan. Dus ik heb mezelf een keuze gegeven tussen 3 masteropleidingen, eentje in Amsterdam, eentje in Rotterdam en eentje waarbij ik over de hele wereld ga zwerven. Aan mij de taak om mijn wensen en verwachten te polijsten wanneer ik terugkom naar Nederland en om de juiste master te kiezen. En ja, waar ga ik me dan vestigen?

Misschien herinnert een deel van jullie zich mijn eerdere blog, een soort klaagzang over het lakse en inefficiënte Spanje. In dit verslag heb ik verteld dat mijn Oer-Hollandse mentaliteit me wel eens in de weg staat in culturen waarin ‘Mañana, mañana’ de boventoon voert en waar mensen niet zo hard lopen als ik doe. Mama gaf een mooi label aan dit verschijnsel: “Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens”. En ja, dat heb ik hier ook geleerd. Het gras is altijd groener aan de overkant, totdat je aan de overkant staat. Dan zie je de dorre plekken en de onderliggende problemen die het gras toch minder spectaculair maken dan dat je in eerste instantie verwacht had. Met deze kennis kom ik straks terug naar Nederland. Ik weet nu dat Nederland mijn basis zal moeten blijven, gewoon vanwege het feit dat ik “Nederlandser” ben dan ik had verwacht. Een deel van de familie zal de vlag uithangen nu ik dit zo schrijf, maar dat betekent niet dat mijn interesse voor andere culturen hier nou ineens mee ophoudt. Een aantal maanden in het buitenland, misschien zelfs een aantal jaren in het buitenland zal mij goed doen. Als ik nu zie wat ik van die luttele maandjes Mallorca heb geleerd over mezelf weet ik zeker dat ik zo’n ervaring nog eens mee wil maken.

Maar voor nu vind ik het wel even welletjes. Ik ben klaar met Spanje, ik hoef hier de komende 10 jaar niet meer naartoe denk ik. De vieze steden, de straatkatten en de vele zwervers ga ik écht niet missen. De stank in de straten doordat mensen hier de honden gewoon midden op de straten laten plassen en poepen (zonder het op te ruimen ja) ruik in inmiddels niet eens meer. Maar ik zal het straks fijn vinden dat ik in plaats van met m’n ogen op de grond gericht, afspeurend naar resten hondenkak, gewoon weer eens een keer recht vooruit kan kijken als ik over straat loop. Grappig om terug te lezen hoe ik Spanje nu beschrijf en hoe ik Spanje beschreef in één van mijn eerste verslagen. Daar had ik het over palmbomen, luikjes voor de ramen en van die schattige oude straatlantaarns. Dat klopt ook allemaal, maar blijkbaar wegen de mooie dingen van de stad niet op tegen de minder mooie dingen van de stad. En dat ik straks weer gebruik kan maken van Openbaar Vervoer dat gewoon netjes werkt en op tijd komt ben ik ook wel heel erg blij om. En laat ik nu niet nog meer gezeik horen over de NS, vertraging is hier in Spanje de normaalste zaak van de wereld en ik krijg er niet eens gratis koffie of thee voor. Wij weten half niet hoe goed alles in Nederland voor ons wordt geregeld. Daarnaast zal ik mijn onproductieve groepsgenootjes ook écht niet gaan missen. Laten ze lekker met z’n allen Wikipedia blijven overschrijven, misschien wordt het dan ooit nog wel wat. NOT. Maar ja, niet mijn probleem, dat is hun pakkie-an.

Maar goed, uiteindelijk draait een uitwisselingsperiode natuurlijk om het leren kennen van nieuwe culturen, maar vooral nieuwe mensen. En dat is iets wat ik wel ontzettend ga missen. Ik heb er een aantal goede vrienden bij gekregen en tegenwoordig kan ik op bijna elk plekje van de wereld wel een logeeradres krijgen door deze 6 maanden in Spanje. En laten we vooral niet de gezellige dagjes op het strand vergeten, samen barbecueën, La Ruta Martiana, en de mooie feestjes die we hier in het begin van onze tijd hebben gehad. Mijn Duitse vriendinnetjes zal ik ook na Spanje blijven zien, er gaan al allerlei ideeën rond om over een paar maanden een reünie te houden in Keulen. En wie weet gaan we ooit back to the roots and terug naar de plek waar het allemaal begon, La Isla Bonita, Mallorca.

Lieve allemaal, dit was het dan weer. Er zal nog één laatste verslag volgen vlak voor mijn vertrek half februari, maar daarna gaat dit boek dicht. Ik wil jullie allemaal alvast ontzettend bedanken voor jullie tijd en aandacht en voor de vele leuke reacties. In tijden dat het allemaal eens niet zo soepel loopt en dat je jezelf afvraagt wat je hier nou eigenlijk aan het doen bent zijn de reacties net het steuntje in de rug wat je op dat moment zoekt. Bedankt daarvoor, bedankt dat jullie af en toe het steuntje in mijn rug wilden zijn.
Allemaal een heel fijn weekend gewenst!

Liefs vanaf studiecentrum Mallorca,
Laura