Allí donde fueres, haz lo que vieres!

Vanochtend in mijn Spaanse klas werd er een felle discussie gevoerd.. Zelfs met het minimale niveau blijken mensen zich prima te kunnen uitdrukken als het onderwerp hen aan het hart gaat, ditmaal Cultuurshock. Nou, ik kan je vertellen dat ik die wel degelijk heb ervaren, en nog steeds ervaar. Want wat is er nou irritanter dan de nare Spaanse trekjes waar elke buitenlander, op de Italianen en Grieken die hier zijn na, moeilijkheden mee heeft. Een klasgenootje uit Oekraïne vroeg zich af waarom Spanjaarden nou nooit eens op tijd zijn. Mijn klasgenootje uit Duitsland vond het toch wel onbeschoft dat mensen hier altijd “ja” zeggen, maar vervolgens nooit hun belofte nakomen. “Yo te llamaré”, wat betekent “Ik zal je bellen”, betekent hier “ga er maar niet vanuit dat je nog wat van me zult horen”. En ik, de enige Nederlandse van het stel, vind het maar vreemd dat de Spanjaarden hier tijdens het eten (zelfs in restaurants) gewoon doodleuk een pakje sigaretten wegroken. Of je nou toevallig een long- of astmapatiënt die een meter verderop zit een rolberoerte bezorgd lijkt ze niet te interesseren. Mijn Oekraïense medestudent ging zelfs zo ver om de Spanjaarden onbeschaafd en slecht opgeleid te noemen, recht in het gezicht van mijn rasechte Spaanse lerares. Dat zegt ook wel iets over de manieren van mijn vriendelijke medestudent.. Maar goed, na die opmerking leek er geen einde te komen aan de discussie. Mijn lerares verdedigde haar land met alle ziel en zaligheid en het welbekende Spaanse temperament, de Duitser en Oekraïner gingen het gevecht met haar aan. Ik keek toe, iets wat ik normaal nooit zou doen. Als iemand te porren is voor een gezellige discussie dan ben ik dat meestal wel, maar vandaag kon het me totaal niet deren. Noem het laf, ik noem het acceptatie.

Wekenlang, dag in, dag uit heb ik gevochten tegen de Spaanse mentaliteit. Gewoon netjes 10 minuten voor je afspraak wachten op Plaça d’Espanya, in de rij aansluiten bij de bakker en mijn verhaaltje beginnen nadat de ander is uitgepraat. Als ik dat hier blijf doen verspil ik van de 6 maanden dat ik hier ben minstens 1 maand aan wachttijd. Zonde natuurlijk. Een afspraak maken met een inwoner van Spanje betekent afgesproken tijd + 15 á 20 minuten. Daarna is zelfs voor Spaanse begrippen iemand te laat. Aansluiten in de rij, daar doen ze hier niet aan. “Ieder voor zich en God voor ons allen”. Voorkruipen of de winkelier “snel” iets vragen terwijl hij iemand anders helpt is de normaalste zaak van de wereld. Als je pech hebt loopt de winkelier vervolgens weg met de opdringerige klant en wordt je gewoon achtergelaten. Gelukkig zijn er veel winkels waar je een nummertje moet trekken om bovengenoemde praktijken te voorkomen. En terwijl we in Nederland vinden dat het hoogst irritant en ronduit onbeschoft is om iemand te onderbreken terwijl hij of zij haar verhaal houdt is dit is Spanje niet meer dan normaal. Vooral dat laatste is iets waar ik nog steeds heel erg aan moet wennen. Probeer je een verhaaltje te houden in de Spaanse les, wat op dit moment nog heel wat moeite en gestuntel kost, onderbreekt de lerares je vervolgens doodleuk. Niet omdat ze mijn verhaal niet leuk vindt, maar omdat ze niet anders gewend is.

En hoewel ik het absoluut niet eens ben met de manier hoe Spanjaarden je soms behandelen (en in Nederland zou dit inderdaad onbeschaafd zijn), en te laat komen compleet tegen mijn natuur ingaat, heb ik het toch maar geaccepteerd. Als ik om 12 uur met iemand afspreek, ga ik tegenwoordig om 12 uur de deur uit. Als de lerares in gesprek is met iemand anders en het duurt me te lang, dan pas ik me nu aan en vraag snel iets tussen neus en lippen door. Laat die ander maar eens wachten, ik ben er klaar mee! Toch gaat dit allemaal nog niet vanzelf, en af en toe betrap ik me er zelf op dat ik me soms zelfs schuldig of ongemakkelijk voel over dit soort acties. Maar goed, doe ik het niet, dan doe ik mezelf te kort. “Ieder voor zich en God voor ons allen”, en zo is het maar net. En terwijl bij mij de eerste tekenen van acceptatie te vinden zijn, blijken mijn klasgenootjes het er nog wel moeilijk mee te hebben. Get over it guys, het valt toch niet te veranderen, je kunt je beter tot zekere hoogte aanpassen. Neem een boek mee voor de tijd dat je moet wachten, trek een nummertje om zeker te weten dat je niet uren staat te wachten voordat je aan de beurt bent, en zoek een groot restaurant op zodat je niet in de rook zit van iemand anders. Daarnaast schiet de Spaanse regering je te hulp, het is op steeds meer plaatsen verboden om binnen te roken. Ook hier zie je de diehard rokers naar buiten verkassen voor hun welverdiende portie nicotine.

Het is het contrast tussen de verschillende culturen wat het allemaal zo interessant maakt. Vandaag hoorde ik in Spaanse les dat mensen me 22 keer aan m’n oren gaan trekken hier als ik jarig ben in november. Met gieeerende banden naar Nederland om dat te voorkomen! Stelletje mafkezen hier. Dat schijnt hier (en Italië) normaal te zijn. In plaats van de onschuldige kaarsjes op de taart trekken ze je hier net zo lang aan je oren totdat je dezelfde oren hebt als de negers van Groeten uit de Rimboe. Nou nee, dankje feestelijk.

Nou genoeg gezeurd voor vandaag! Morgen krijg ik hoog bezoek, dus vandaag heb ik me opgesloten in huis om het helemaal schoon te maken en ruimte in mijn kast te creëren voor mijn gasten. Morgen nog even wat boodschapjes doen en dan ben ik er klaar voor! Vanavond gebeurt er verder weinig spectaculairs.. morgen heb ik weer Spaanse les van 11.00 tot 14.00, dus geen tijd om uit te gaan. Dat zal ik zaterdag wel inhalen als het feestnummertje (Maureen) aankomt. De aankomende week volg ik minimaal college om zoveel mogelijk te ondernemen met papa, mama en Maureen. Mijn docenten zullen het wel begrijpen, ‘No pasa nada chica’, oftewel, niets aan het handje! Volgende week is er weer een week, dan zal ik extra goed m’n best doen. Overigens ben ik deze week naar IKEA geweest om het een en ander te kopen, dus koken gaat tegenwoordig niet meer via het “glamping” principe, maar ik heb nu zowaar de middelen om een normale maaltijd op tafel te zetten!

Iedereen een fijn weekend toegewenst, geniet van het goede weer in Nederland en tot volgende week!

Laura